بهنام محجوبی (زادهٔ ۱۳۶۶ – درگذشتهٔ ۲۸ بهمن‌ماه ۱۳۹۹) درویش زندانی اعتراضات گلستان هفتم بود. او به دلیل بیماری امکان تحمل حبس را نداشت اما بازداشت و زندانی شد و شنبه ۲۵ بهمن ۱۳۹۹ برای چندمین بار در حالت اغما به علت مسمومیت دارویی در زندان به بیمارستان منتقل و خبر درگذشتش نهایتاً ۳ اسفند ۱۳۹۹ تأیید شد. محجوبی در شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران به دو سال حبس محکوم شده بود. محجوبی آبان ماه ۱۳۹۹ در فایل صوتی از زندان گفته بود «قانع شده‌ام آن‌ها [مأموران امنیتی] قصد کشتن من را دارند.»
بهنام محجوبی در بهمن ۱۳۹۶، بعد از شرکت در اعتراضات به محدودیت‌های ایجادشده برای نورعلی تابنده، قطب دراویش گنابادی بازداشت شد. دادگاه او را به ۲ سال زندان محکوم کرد و محجوبی از خرداد ۹۹ درحال گذراندن دوران محکومیت خود در زندان اوین بود. او در این مدت دو مرتبه به بیمارستان روانپزشکی امین‌آباد تهران منتقل و بستری شد. بهنام محجوبی از شرایط بسیار بد آنجا خبر داده بود و گفته بود افول انسانیت در ایران را دیده‌است.
بهنام محجوبی دچار بیماری عصبی بود و پزشکی قانونی تأکید کرده بود که وی تحمل کیفر زندان را ندارد. روزهای قبل از درگذشت، گزارش‌هایی از تشنج وی در زندان منتشر شده بود، اما با این حال از ترخیص یا انتقال به هنگام وی به بیمارستان خودداری شد. به دنبال یک تشنج دیگر به بهداری بیمارستان اوین منتقل می‌شود و مسئول بهداری به او یک قرص خواب می‌دهد که پس از خوردن آن حال او رو به وخامت می‌رود.
همسر او نیز پنج ماه پیش از مرگش هشدار داده بود که وی در شرایطی نیست که بتواند حبس را تحمل کند.
به گفته همسر او، صالحه حسینی، به بهنام محبوبی «هر شب به او ۱۴ تا ۱۷ قرص خواب دادند تا ناگهان نصف بدنش از کار افتاد.» و «بهنام به دلیل عدم ارائه داروهایش توسط زندان دچار تشنج شد و زمین‌خورد و نیمی از بدنش فلج شد. او را به بهداری منتقل کردند و ابتدا گفتند به بخش مغز و اعصاب بیمارستان رازی فرستاده خواهد شد اما ناگهان خودش خبر داد که او را در بخش ابوریحان تیمارستان امین‌آباد نگهداری می‌کنند.» این در حالی است که خود خانواده داروها را تهیه می‌کرده ولی مسئولان زندان اوین از دادن دارو به بهنام خودداری می‌کنند.
علیرضا روشن، روزنامه‌نگار و از دوستان محجوبی، به صدای آمریکا فارسی گفته بود که «او پس از ۶ روز بستری بودن در تیمارستان امین آباد، به زندان اوین بازگردانده شده‌است؛ اما وضعیت سلامتی او وخیم‌تر شده و دچار حملات عصبی شدیدتری شده‌است.» و بهنام محجوبی «گاه دچار فراموشی موقت می‌شود، به طوری که برخی اوقات یک حرف را چندین بار تکرار می‌کند» و تأکید کرد که محجوبی «دچار فلج‌های موقتی» هم شده و اخیراً در «زمان بازگشت از دستشویی بیهوش شده و با سر به زمین‌خورده‌است.»
به گفته علیرضا روشن «پس از این اتفاق مسئولان زندان ابتدا از انتقال او به بهداری خودداری کردند. اما در نهایت با اصرارهای بهنام، او را به بهداری منتقل کردند.» ولی علاوه بر اینکه دستور اعزام محجوبی به بیمارستان صادر شده بود، در آخر گفتند که «محجوبی چون زندانی امنیتی است، در حال حاضر به بیمارستان اعزام نمی‌شود.» و او هم‌اکنون «قدرت تکلم چندانی ندارد.».
بهنام محجوبی در یک فایل صوتی پس از این اتفاقات می‌گوید: «قانع شده‌ام آن‌ها قصد کشتن من را دارند. پس من اجازه این کار را به آن‌ها نمی‌دهم و خودم دست به اعتصاب غذا می‌زنم تا بمیرم.»
در ۹ مهر ۱۳۹۹، ابراهیم الله بخشی، از زندانیان سیاسی سابق که با محبوبی در ارتباط بود، گفت که قرار بود او را برای ویزیت و چکاپ به یک مرکز درمانی اعزام کنند؛ اما محجوبی بعدازظهر همان روز در تماس بعدی اطلاع داد که به «بیمارستان روانپزشکی راضی امین آباد منتقل شده‌است.» او گفت که بهداری زندان اقدام به دادن ۱۷ قرص به بهنام کرد و ادامه داد: «ولی او در تماس‌های تلفنی خود گفته بود که این داروها به او نمی‌سازد و باعث بی‌حس شدن سمت چپ بدنش شده‌است. او از ما خواسته بود تا [با مقامات قضایی] صحبت کنیم تا بار دیگر داروهای خودش را بیاورند که پس از نامه نگاری و پیگیری‌های متعدد در نتیجه دوباره داروها را به دست بهنام رساندم. اما دکتر بیمارستان او را مجبور کرده بود تا همان ۱۷ دارو که قرص خواب بودند را مصرف کند.» ولی محجوبی به خاطر اثر منفی آن قرص‌ها بروی بدنش حاضر به مصرف آن‌ها نشد و به همین خاطر «تهدید شده بود اگر به مخالفت با خوردن این داروها ادامه دهد به امین آباد فرستاده می‌شود.»
بهنام محجوبی پس از انتقال به بیمارستان راضی امین آباد از اعلام اعتصاب غذا می‌کند و چندین بار نیز تهدید و گفته شده که «با شوک برقی اذیتت می‌کنیم.»
به گفته ابراهیم الله بخشی، بهنام محجوبی در تماس تلفنی اطلاع داد که که در بیمارستان روانپزشکی «به شکل صلیبی بر روی تخت بسته شده، به او آمپول تزریق کرده‌اند، بدنش سِر شده، و توانایی زیادی برای صحبت کردن ندارد.» بعد از اینکه محجوبی اعتراض می‌کند چرا به بیمارستان امین آباد آورده شده، دکتر این بیمارستان به او می‌گوید دستور قضایی است و تا وقتی که دستور قضایی باشد، او در بیمارستان خواهد ماند.
سازمان عفو بین‌الملل در آذر ماه سال ۱۳۹۹ گزارش‌هایی از شکنجه و بدرفتاری با محجوبی در بیمارستان را منتشر کرد و خواستار توقف آن شد. این سازمان نامه‌ای را نیز خطاب به سید ابراهیم رئیسی رئیس قوه قضاییه جمهوری اسلامی نوشت و خواستار رسیدگی به وضعیت او شد. همچنین ابراهیم الله‌بخشی از نزدیکان او در آذر ماه ۱۳۹۹ بیان داشت که مقامات زندان از دادن داروهای بهنام خودداری کرده و به زور به او داروهای شیمیایی تزریق کرده‌اند، همچنین تهدید به ممنوع‌الملاقاتی شدن در صورت تلاش برای ارتباط با بیرون را جزو فشارهای به محجوبی در دوران بازداشت برشمرد. همچنین همسرش گفت که در زندان تهدیدش کردند که اگر اعتصاب غذایش را نشکند به او شک الکتریکی خواهند داد.
در ۲۹ بهمن‌ماه ۱۳۹۹ صداوسیمای جمهوری اسلامی در یک گزارش تلویزیونی خبر درگذشت محجوبی را شایعه خواند و مدعی شد به کما رفتن بهنام محجوبی برای تخریب «ابراهیم رئیسی»، رئیس قوه قضاییه است و آزار این زندانی، طراحی‌های رسانه‌ای برای مخدوش کردن نهاد قضایی بوده‌است. صداوسیما در این گزارش به نقل از فردی بنام مصطفی دانشجو که ادعا شده بود وکیل این درویش زندانی است اعلام کرد او زنده است و پیگیری‌های پزشکی روی او در حال انجام است.
اما یک روز بعد ابراهیم الله‌بخشی از نزدیکان بهنام محجوبی اعلام کرد این درویش در مدت ۸ ماه زندانی بودنش وکیل نداشته و همچنین گفت محجوبی علائم حیاتی ندارد و بصورت نمایشی با دستگاه تنفسی زنده است.
درخواست محاکمه مقصران
۱۰۰ زندانی سیاسی یک اسفند ۱۳۹۹ در نامه‌ای با اشاره به وضعیت بهنام محجوبی، درویش زندانی گفتند؛ جانِ جوانش را بر لبهٔ پرتگاهِ نیستی آونگ کرده‌اند تا سیستمی بر سر کار بماند که از آغاز جز تحمیل خفقان و فقر و فلاکت بر مردم و ستم مضاعف بر زندانیان و تأمین منافع قشری زراندوز کاری نکرده‌است.
در این بیانیه تأکید شده بود اولین گام در این راه «آزادی بی‌قید و شرط» زندانیان سیاسی و عقیدتی است و گفته شده که محجوبی شرایط تحمل حبس را نداشته اما «مجریان سیاست انتقام‌جویی و آزار زندانیان سیاسی و عقیدتی نظر پزشکی قانونی را به هیچ انگاشتند» و همچنان او را در زندان نگه داشتند.
بکتاش آبتین، رضا خندان مهابادی، امیرسالار داودی، خسرو صادقی بروجنی، اسماعیل عبدی، کسری نوری، نصرالله لشنی، جعفر عظیم‌زاده از جمله امضاکنندگان این بیانیه بودند.
منع ملاقات
علی‌رغم سفر مادر محجوبی از کرمان به تهران برای دیدار با فرزند بیمارش، به او اجازه داشتن ملاقاتی را ندادند. روز دوشنبه ویدیویی از نرگس محمدی، فعال حقوق بشر منتشر شد که سعی می‌کرد مسئولان بیمارستان لقمان را برای گرفتن اجازه ملاقات مادر محجوبی با فرزندش مجاب کند که به او می‌گویند از سوی قوه قضاییه این اجازه را ندارند.
سرانجام گزارشی در خصوص ملاقات مادر او در ای‌سی‌یو بیمارستان لقمان منتشر شد.
درگذشت
در صبح سه‌شنبه برخی منابع غیررسمی خبر از درگذشت او دادند. ابراهیم الله‌بخشی درویش و از نزدیکان محجوبی در توییتی گفت که وی در روز سه‌شنبه فوت شده‌است اما بر پایه «منابع موثق» دستور داده شده تا به مدت سه روز دستگاه‌های بیمارستان به شکل «نمایشی» به او وصل باشند.
نهایتاً گزارش شد که او با دستگاه تنفس مصنوعی و با سطح هوشیاری بسیار پایین زنده‌است. خبر در گذشت وی در ۳ اسفند سال ۱۳۹۹ در بیمارستان تأیید شد.
برخی از رسانه‌ها علت مرگ بهنام محجوبی را «قتل زیر شکنجه» اعلام کردند.
